Refleksje na temat karty XIV Umiarkowanie – Tarot of Delphi

Pojawiam się, z następną inspirującą mnie kartą z talii Tarot of Delphi, teraz chcę przedstawić Wam wizerunek karty XIV Umiarkowanie. Cała talia jest naprawdę inspirująca, a obrazy w niej często zaskakują swym przekazem i to nie raz nowym wydźwiękiem, aspektem dla danej karty. Przeglądając te obrazy (kopie oryginalnych dzieł), karta XIV Umiarkowanie jakoś mi nie „leżała” taka „cukierkowata” wydaje się być, ale kiedy trochę poczytamy na temat tego dzieła, co ono tak naprawdę przedstawia, to od razu obraz ten zaczyna pasować do przekazu jaki niesie za sobą ta karta, odkrywamy kolejne wpisane w nią aspekty, które dotyczą się tradycyjnej karty XIV Umiarkowanie. Obraz jest zatytułowany „Gentle Spring” co w moim wolnym tłumaczeniu znaczy Delikatna Wiosna, autorem tego dzieła jest Anthony Frederick Sandys, wystawiony w roku 1865 przez Royal Academy, teraz obecnie jest w posiadaniu Ashmolean Museum of Art and Archaeology

Obraz ten Sandys namalował dla R. Langton Douglas (1864-1951), znanego jako profesjonalny R. Langton Douglas, był znanym krytykiem sztuki brytyjskiej, wykładowca, autor i dyrektor Muzeum Narodowego Irlandii, w hołdzie dla jego syna Archibald Douglas, który urodził się w Oksfordzie w 1896 roku, wykształcony w Tonbridge School, 1910 – 1915.  Zlecony jako 2nd Lieutenant w królewskiej artylerii polowej, a następnie dołączony do Royal Flying Corps. Zginął w dniu 16 października 1916 roku i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym Stosunek Farm, La Chapelle D’Armentieres.

Dzieło A. F. Sandys przedstawia Proserpinę powracającą jak co roku na wiosnę z krainy umarłych.

Teraz trochę Wam przybliżę, kim była owa rzymska bogini. Proserpina podobnie jak Persefona uważano ją za córką Demeter – zwaną przez rzymian Ceres. Jak Persefona, Proserpina jest związana z krainą podziemi i jego władcy oraz wraz z matką Ceres, w mitach powiązana jest do wiosennego wzrostu upraw i cyklu życia, śmierci i odrodzenia oraz odnowy. Jej nazwa jest latinisation z “Persephone”, być może pod wpływem łacińskiego proserpere ( “pojawiać się, pełzanie dalej”), w odniesieniu do uprawy zboża. Jej podstawowe mity to jej przymusowe uprowadzenie przez boga zaświatów oraz poszukiwania przez matkę Ceres, aby ta ją odzyskała, co po części w końcu się jej udaje, ale tylko tymczasowe przywrócenie do świata. Mity te są przedmiotem prac rzymskiej sztuki i literatury. W szczególności Proserpina opisywana jest w momencie porwania przez boga zaświatów i jej cyklu powracania na ziemię, zwykle opisywane jako Pluton i Prozerpina lub Persefony – zaowocowało to dramatycznym ruchem w renesansie i u późniejszych rzeźbiarzy i malarzy. W literaturze łacińskiej, różne wersje są znane wszystkie, podobne pod wieloma względami do mitów greckich Persefony jako uprowadzenie przez króla podziemia, o nazwie różnie w greckich źródłach jako Hadesa lub Plutona. W greckich misteriach eleuzyjskich, jej porywacz jest znany jako Pluton, tworzą oni boską parę, którzy rządzą podziemiami razem, a za branie udziału w tych misteriach – inicjacjach zwiększasz sobie szansę, że otrzymasz jakąś postać lepszego życia pozagrobowego. Pluton porywa Persefonę, aby ją poślubić i żyć z nią w podziemiach którego był władcą. Jej matka Ceres, bogini rolnictwa i ziemi, poszła jej szukać na próżno do każdego zakątka ziemi, lecz nie była w stanie jej odnaleźć. W swojej desperacji Ceres złością zatrzymała wzrost owoców i warzyw, nadając przekleństw. Wracając do Olimpu zostawiała po sobie pustynię na każdym kroku, zabierając ziemi płodność. Zmartwiony Jupiter wysłała Merkurego aby namówić Plutona (brata Jowisza), aby uwolnił Proserpinę. Jednak  Pluton przed odejściem częstuje Prozerpinę owocem granatu, ponieważ ci, którzy jedli pokarm zmarłych nie mogli powrócić do świata żywych. Oznaczało to, że będzie musiała żyć sześć miesięcy każdego roku z nim i może zatrzymać resztę miesięcy z matką. Ta historia niewątpliwie ma na celu zilustrowanie zmieniających się pór roku: gdy Ceres wita córkę z powrotem na wiosnę kwiaty ziemi, a kiedy Proserpina musi być zwrócona do męża usycha. Na jesieni z żalu Ceres zmienia kolor świata, pozostawia go odcieniach brązu i pomarańczy (jej ulubione kolory) jako dar dla Prozerpiny zanim ona musi powrócić do podziemi. W czasie kiedy Prozerpina zamieszkuje z Plutonem, świat przechodzi w zimie, w czasie, gdy ziemia jest jałowa.

Teraz jeśli przeanalizować samą postać Plutona, ukazuje on się nam w ogólnym zarysie jako ten władca podziemi, w starożytnej religii i mitologii greckiej, Pluton stanowi bardziej pozytywną koncepcję Boga, który przewodzi w zaświaty. Nazwa Ploutōn wszedł do powszechnego użycia z misterii eleuzyjskich, w której Pluton był czczony jako surowym władcą, ale kochającego mężem Proserpiny. Para otrzymała dusze w zaświatach, a wywoływane są razem w napisach religijnych, miał kilka świątyń i praktyki religijne związane z nim. Pluton wyraża aspekt boga podziemi, który był dodatni, symbolizowane w sztuce przez “róg obfitości”, czyli przychylny śmiertelnikom, jest czasami postrzegany jako “chtoniczna Zeusa” ( Zeus Chthonios lub Zeus Catachthonios), jako mające funkcje oraz znaczenie równoważne skutkom wywoływanym przez Zeusa, lecz odnoszące się do ziemi lub podziemnego świata. Narracyjne szczegóły z Owidiusza i klaudyjska dają nam obraz tego iż Pluton stał się poniekąd ofiarą manipulacji Wenus i Amora z miłości i pożądania do niego, kiedy porywał Proserpinę. Atrybuty Plutona wymienione w orfickim Hymnie do Plutona są jego berło, klucze, tron, i konie. W hymnie, klucze są podłączone do jego zdolności wydania bogactwa ludzkości, a zwłaszcza bogactwo rolne “rok za owoce.”

W starożytnej religii greckiej i jej mitologii Demeter jest boginią żniw, która przewodniczy płodności ziemi, ziaren jako Ona z ziarna, dawcy żywności lub zbóż, Thesmophoros (boski porządek, niepisane prawo) “Prawo-Bringer” jako znaku cywilizowanego istnienia społeczeństwa rolniczego. Choć Demeter jest często określana po prostu jako bogini żniw, ona przewodniczyła również jako święte prawo, cykl życia i śmierci. Ona i jej córki Persefony były to centralne postacie w misteriach eleuzyjskich, które poprzedzały olimpijskiemu panteonu. Uprowadzenie jednej ze swoich córek równoznaczne było z utratą cząstki samej siebie dla Ceres, Proserpina jest jej młodszą kopią, jakby nią samą w innym czasie swojego istnienia. Ceres w swojej wędrówce, kiedy poszukiwała córkę, udzielała ludziom wiele porad i nauki wg boskich praw Thesmophoros.

Sama Proserpina jest tu ucieleśnieniem całego dobra tego świata, które każdemu się kojarzy, z obfitością, powrotem do życia, porą roku – wiosna, delikatność, naiwność, naturalnym pięknem, płodnością, łonem natury niczym nie skalanym i to wszystko jest zawarte w tym obrazie, który jest wizerunkiem karty XIV Umiarkowanie, aby nie utracić tego piękna, należy działać z umiarem, równowagą, tak aby zadowolić wszystkich. Jak widać czasem należy posunąć się do pewnych trików (w tradycyjnej talii tarota, kobieca postać umiejętnie przelewa wodę z jednego dzbana do drugiego), pójść na pewne ustępstwa, ale nie rezygnację, wytrwale dążyć do wyznaczonego celu, a w tle jest tęsknota, za czymś co się utraciło i pewność, że coś nowego przyjdzie.

Dalsze rozważania na temat tej karty pozostawiam Wam samym, mam nadzieję, że lektura o sztuce z mitologii i tych postaciach, pozwoli na głębsze doświadczenia pewnych doznań oraz pozwoli na ujawnienie nowych aspektów tej karty. Dla mnie karta XIV Umiarkowanie jest to umiejętne i z rozwagą pogodzenie dwóch przeciwieństw, rutynowa i mozolna praca, na której efekty należy poczekać, trzeba zadbać o dobro dla ogółu, nie myśląc tylko i wyłącznie o swoich potrzebach, cieszyć się z tego, co już się posiada.

*Zdjęcie obrazu pochodzi ze strony http://www.bbc.co.uk/arts/yourpaintings/paintings/gentle-spring