Sprawiedliwość i Siła, ich kolejność pozycjonowania
Sekwencja kart tarota Sprawiedliwość i Siła, ich kolejność pozycjonowania jest tematem, który wywołuje częste dyskusje. Obecnie na rynku światowym mamy ogromną różnorodność talii kart Tarota, które w głównej mierze w swojej podstawie są kontynuacją dwóch talii: Waite-Smith i Crowley Thot Tarot. Obie talie bardzo różnią się od siebie nie tylko samym wyglądem artystycznym, ale również numeracją kart, która wprowadza zmianę w kolejności pojawianiu się dwóch kart z Arkan Wielkich – Sprawiedliwość i Siła. Tak naprawdę przez to, że pojawiły się te dwie talie, obecnie sekwencja kart Tarota nasuwa się wiele wątpliwości.
Jednak stawiając takie pytania jak np: Jaka jest przyczyna tego, że nastąpiła zmiana w numeracji? W jakim celu? Co wnosi wprowadzona zmiana? Możemy, tak naprawdę nigdy nie uzyskać prawidłowej odpowiedzi, która wyczerpie nasze wątpliwości. Natomiast z pewnością warto w takiej sytuacji poszukać u źródeł i spróbować zrozumieć, dlaczego w ogóle doszło do tej zmiany. To pozwoli nam na podjęcie odpowiedniej decyzji, która przybliży nam karty i ułatwi naszą dalszą pracę z nimi. Po przeprowadzonych badaniach i kilku fachowych lekturach takich znawców światowych jak: R. Decker czy M. Dummett, R. Pollack, w tym artykule postaram się przedstawić Wam pełen obraz tego zagadnienia.
Pierwsze udokumentowane paczki/talie tarota zostały zarejestrowane między 1440 a 1450 rokiem w Mediolanie, Ferrarze, Florencji i Bolonii, kiedy to dodatkowe karty atutowe z alegorycznymi ilustracjami zostały dodane do zwykłej paczki/talii kart, które składają się z czterech kolorów. W rzeczywistości były przeznaczone do gry podobnej do współczesnego brydża. Zamożne rodziny we Włoszech zamawiały drogie, wykonane przez artystów talie, wprowadzając modę na przedstawianie wizerunków żyjących królów i ich dworów. Karty te były oznaczone garniturami składającymi się z kubków, mieczy, monet i kijów do gry w polo (ostatecznie zamienionych na kije lub różdżki), a także karty tzw. „dworskie” składające się z króla i dwóch męskich podwładnych, a dopiero później włączono królowe jak i Błazna do tego systemu, finalnie tworząc kompletną talię, która zwykle liczyła 78 kart. Obecnie karty kolorów są powszechnie nazywane Arkana Małe (56 kart), podczas gdy karty triumfalne są znane jako Arkana Wielkie (22 kart). Włoscy arystokraci na średniowiecznych dworach licytowali przy nich stawki i liczyli punkty. Trionfi – zdobione wizerunkami świętych i chrześcijańskimi symbolami – uczyły ich wtedy zdawać się na intuicję, łut szczęścia, wyrażać zgodę na niepewność planów. Z czasem gra w karty była przestępstwem. To był grzech, a ci, którzy grali w karty, byli zaangażowani w inne grzechy i zbrodnie, ukrywając swój hazard. Karty Trionfi były używane do hazardu przez rzemieślników tak biednych, że niedrogo drukowane karty w ich rękach stanowiły jedną trzecią dziennego wynagrodzenia. To jest świat, z którego pochodzą karty, to jest świat, w którym zostały użyte, i to jest świat, do którego się odnoszą. Tarot zawierał głównie karty figuralne, miał w sobie przedstawienie teologalnych i kardynalnych cnót. Inne popularne talie, jak tarot Mantegny (ilustracje przypisywano początkowo wielkiemu włoskiemu malarzowi), ukazywały natomiast ludzką kondycję – w nawiązaniu do układu planet, żywiołów czy znaków Zodiaku. Powszechnie znajdowano cnoty wraz z wizerunkami królów – aby pokazać mądrość i moralność dobroć króla – w przedstawieniach królów i dworu, często używano także cnót dworskich lub rycerskich, np. ośmiokrotnego pomieszanego schematu cnót kardynalnych i dworskich. Na przedstawionym niżej zdjęciu widać, jak w pierwszym rzędzie znajdują się Sprawiedliwość, Męstwo, Roztropność i Umiarkowanie – za nimi są dworskie cnoty uprzejmości, czystości, dyskrecji i lojalności, ich tożsamość jest oznaczona wewnątrz ich aureoli. Stoją nad odpowiadającą personifikacje ośmiu wady: chciwość, diabeł, niedyskrecji, zdrada, tyranii, osłabienie, szaleństwo i wściekłość, a ich tożsamość oznaczona jest na wstążkach. Męstwo wydaje być postacią podobną do Samsona w pelerynie z kapturem z głową lwa – możemy zobaczyć w niej co najmniej 7 naszych zwykłych atutów, centralną postać podobną do króla / cesarza (Roberta d’Anjou, króla Neapolu), Sprawiedliwość, Męstwo, Umiarkowanie, Diabeł, zdrajca (zdrada / wisielec) i głupota
Na samym początku karty Tarota nie posiadały żadnej numeracji ani nazwy, stopniowo to wprowadzano zaczynając od nazw. W momencie projektowania gry trionfi, starano się, aby kolejność triumfów była łatwa do uchwycenia i do zapamiętania przez szlachtę jak i zwykłych nabywców kart. Uznano, że lepiej jest wybrać zestaw wzorów i symetrii widocznych wizualnie w układzie triumfów, niż skopiować i osadzać jakieś dowolne i przypadkowe rzeczy. Można przypuszczać, że kolejność ustanowionych cnót mogła również nadawać kolejność kartom.
Immanuel Kant powiedział:
„Cnota jest moralną siłą woli w wypełnianiu nakazów obowiązku”.
Odpowiednio w kolejności cnoty kardynalne to:
Roztropność – wynikająca z roztropności (co oznacza „patrzenie w przyszłość, roztropność ”) to umiejętność kierowania sobą i dyscyplinowania się za pomocą rozumu . Nazywa się Auriga virtutum (woźnica cnót), ponieważ kieruje innymi cnotami.
Sprawiedliwość – jest cnotą, która reguluje człowieka w postępowaniu z innymi. Ze sprawiedliwością powiązane są cnoty religii, pobożności i wdzięczności.
Męstwo – Tomasz z Akwinu klasyfikuje ja trzecie miejsce po rozwadze i sprawiedliwości i utożsamia z dzielną wytrwałością. Cierpliwość i wytrwałość to cnoty związane z hartem ducha.
Umiarkowanie – jest cnotą, która łagodzi, zgodnie z rozumem, pragnienia i przyjemności zmysłowego apetytu. Z umiarkowaniem powiązane są cnoty sumienia, pokory i łagodności.
Cnoty teologalne to: Wiara, Nadzieja i Miłość
Filozofowie uznawali wzajemną zależność cnót, tak że odwaga bez roztropności może stać się zwykłą głupotą. Tomasz z Akwinu odkrył połączenie praktycznej mądrości (prudentia) i cnoty moralnej. Nazywa się to często „Jednością cnót”. Twierdził również, że nie tylko liczy się to, co dana osoba robi, ale i w jaki sposób to robi. Osoba musi dążyć do dobrego celu, a także dokonać właściwego wyboru środków do tego celu. Cnoty moralne kierują osobę, aby dążyła do dobrego celu, ale aby upewnić się, że dokonuje właściwych wyborów dotyczących środków prowadzących do dobrego celu, potrzebna jest praktyczna mądrość. Jest to dowód na to, że ten porządek rzeczywiście istniał, jako pierwszy duży druk talii trionfi. Ta definicja pokazuje, że na początku w kartach tarota, trumf Sprawiedliwość klasyfikował się tuż przed Męstwem – trumf Siła. To niewiele, ale to dopiero początek. Można przypuszczać, że gdy gra wyruszyła z miejsca jej powstania (gdziekolwiek to było), paczka kart przybyła wraz z ludźmi, którzy nie znali dokładnie kolejności, albo wszyscy ludzie w nowej miejscowości nie uszanowali tego, co powiedział podróżnik i zachowali nieco inną kolejność.
Początkowo talia tarota nie zawierała od razu 22 karty. M. Dummett przedstawia światu talię tarota z 1457 powstałej w Ferrarze składająca się z 70 kart, która, jak przypuszcza, składała się z 52 zwykłych kart (bez królowych) plus 18 trumfów. Nie było wtedy jeszcze mowy o 22 arkanach. Często trumfy zmieniały swoją kolejność oraz odejmowano jak i dodawano kolejne trumfy. Na przykład w przypadku sprawiedliwości istnieją dwa główne typy: sprawiedliwość ludzka i sprawiedliwość Boża. Ludzie znający tylko jeden tytuł mogli go zinterpretować w taki czy inny sposób. Część sekwencji od Diabła do Słońca była zawsze wszędzie w dokładnie takiej kolejności. To sugeruje, że te karty, przynajmniej większość z nich, pojawiły się późno we wczesnym rozwoju talii, kiedy gra była już rozgrywana w różnych miastach i kiedy twórcy kart w jednym z głównych ośrodków zdecydowali się dodać niektóre z nich, w czasie, gdy handel i gracze swobodnie przemieszczali się z miejsca na miejsce, kiedy północne Włochy były mniej lub bardziej wolne od konfliktów międzymiastowych. Przy dobrej komunikacji dodane karty były wszędzie dodawane w tej samej kolejności. Jest jedna rzecz, która wyróżnia Sprawiedliwość jako najważniejszą cnotę: to ta, która pojawia się na Sądzie Ostatecznym, który określa przyszłe życie wieczne całej ludzkości. Prawdopodobnie z tego powodu Sprawiedliwość została umieszczona jako drugi najwyższy triumf w kolejności Ferrary. Sprawiedliwość jest tym, co prowadzi Fortezza, aby nie przekształciło się w destabilizującą zemstę, która tylko rodzi zemstę. Sprawiedliwość jest tym, co zapewnia pokój, stabilność, którą Francesco Sforza, a także jego przyjaciel Cosimo de ‘Medici, cenili ponad wszystko i pracowali nad zapewnieniem jej w Traktacie z Lodi.
W prowadzonych badaniach zauważono, że niektóre karty zostały zidentyfikowane jako tytuły poematów Petrarki. Sądzono, że będą układać się w tej samej kolejności względem siebie, jak w wierszu Petrarki, jeśli nie tak samo, to przynajmniej blisko niej. Problem z pozycjonowaniem polega na tym, że obrazki na kartach nie są dokładnie zgodne z ideami Petrarki. Czas jest reprezentowany przez starca, a ponieważ jest kimś jeszcze nie umarłym, szedłby przed kartą Śmierci, nie przedostatnią, jak w Petrarce.
To, co dziś wiadomo o porządkowaniu trumfów we wczesnych tarotach, których ranking w większości przypadków nie był zapisywany na kartach, jest w dużej mierze oparte na źródłach literackich, w których wymieniane są nazwy trumfów. Najstarszy to zbiór kazań ( Sermones de ludo cum aliis, „kazania o grze w kości”) napisane przez anonimowego mnicha w drugiej połowie XV wieku.
Po dodaniu nazw, przyszła kolej na cyfry „arabskie” (tak naprawdę z pochodzenia indyjskie) zostały wprowadzone w Europie i promowane przez Fibonacciego w XIII wieku, ale nie stały się powszechne aż do 1400 roku (w rzeczywistości w 1299 roku we Florencji cyfry arabskie zostały zakazane – rzekomo dlatego, że umożliwiły łatwe fałszerstwa). Wprowadzenie zera jako części tego systemu liczbowego jest ogromnym i burzliwym postępem dla Europy, umożliwiającym tak różnorodne zjawiska, jak zanikający punkt w malarstwie perspektywicznym, podwójna księgowość i rozwój współczesnej nauki. Ciekawostką jest pojawienie się cyfr rzymskich oraz liczby 0 już w talii Sola Busca. Zwykle widzimy numerowania Błazna od 1781 roku lecz już szwajcarski Tarot w stylu tarota Marsylii Schar z 1750 r (przed Gebelinem), ma Głupca z zerem. Sam de Gébelin objaśnia kartę w dość sprytnych terminach matematycznych:
“Quant à cet Atout, nous l’appellons Zero, quoiqu’on le place dans le jeu après le XXI, parce qu’il ne compte point quand il est seul, & qu’il n’a de valeur que celle qu’il donne aux autres, précisément comme notre zero: montrant ainsi que rien n’existe sans sa folie.”
[Co do tego Atout, nazywamy go Zero, chociaż jest umieszczany w grze po XXI, ponieważ nie liczy się, gdy jest sam, i ma tylko tę wartość, którą daje innym – tak jak nasze zero: pokazując w ten sposób, że nic nie istnieje bez swojej głupoty.]
Pierwsze znane użycie okręgu jako symbolu „pustego miejsca” w zapisie miejsca jest w rzeczywistości greckie, a nie hinduskie. Podczas przepisywania babilońskich tablic astrologicznych greccy astrologowie używali litery omicron „o” jako symbolu pustego miejsca. W niektórych średniowiecznych astronomicznych i kalendarzowych tekstach łacińskich używano „N ‘(nulla).
Sekwencja kart jest głównym przedmiotem dyskusji historyków tarota, ze zrozumiałą uwagą na temat jego znaczenia i pochodzenia. Jak można było przewidzieć, warianty rozwinęły się w sekwencji kart triumfalnych, w zależności od lokalizacji i czasów, w których talia tarota była używana do gier. Są to jednak zawsze wariacje na ten sam temat, obejmujące drobne rzeczy, takie jak kilka zmian w kolejności gry lub znaczenie niewielkiej mniejszości kart. Podejście do tych kart jak do „Tarota” zakłada pojawienie się od początku klasycznej sekwencji dwudziestu dwóch kart tarota. W rzeczywistości, jeśli jest to pożądane, każdy wariant udokumentowanego tarota (boloński, sycylijski, minchiate, Europa Środkowa [dawne imperium Habsburgów]) można łatwo wytłumaczyć kolejnymi zmianami wprowadzanymi do oryginalnej sekwencji, eliminując niektóre karty lub dodając do tej samej sekwencji kolejną grupę kart specjalnych. U podstaw pierwszej serii talii kart mogliby być bohaterowie kultury klasycznej. Na temat znaczeń poszczególnych kart i związanej z nimi ikonografii istnieje ogromna literatura, często powtarzalna. Potrzebna jest dość udokumentowana analiza sekwencji jako całości, a nie poszczególnych liczb. Problemy leżące u podstaw tej sekwencji pozostają otwarte: istnieją różne propozycje w tym zakresie, ale żadnej nie można uznać za ostatecznie udowodnioną. W szczególności pożądane jest, aby jakiekolwiek domniemane „wyjaśnienie” pochodzenia sekwencji i jej znaczenia było poparte pojawieniem się tej samej serii w dziełach artystycznych lub filozoficzno-literackich epoki. Analizy dokonane przez Michaela Dummetta dotyczące hierarchicznej kolejności tych kart, która różni się nieco w zależności od regionu, pozostają mocną podstawą każdego możliwego rozwoju.
Poniżej widać kilka zestawień, które przedstawiają sekwencje kart jakie nieustannie się rozwijały
| Kazania (druga połowa 1400) | Motti (drugi kwartał 1500) | Trionphi (połowa XVI wieku) |
| El bagatella (trywialny, bagatelny) | Matto (głupiec) | Il Matto (głupiec) |
| Imperatrix (Cesarzowa) | Bagatello (trywialny, bagatelny) | 2. Il Bagatino (trywialny, bagatelny) |
| Imperator (cesarz) | L’Imperatrice (cesarzowa) | 3. L’Imperatrice (cesarzowa) |
| La Papessa (papieżowa, kapłanka) | 4. La Papessa (papieżowa, kapłanka) | 4. L’Imeradore (cesarz) |
| El Papa (papież) | 5. L’Imperatore (cesarz) | 5. La Papessa (papieżowa, kapłanka) |
| La Temperantia (wstrzemięźliwość) | 6. El Papa (papież) | 6. Il Papa (papież) |
| L’Amore (miłość) | 7. L’ Amore (miłość) | 7. La Teperanza (wstrzemięźliwość) |
| Lo carro triumphale (triumfalny rydwan) | 8. La Giustizia (Sprawiedliwość) | 8. Il Carro (rydwan) |
| La Fortezza (męstwo) | 9. El Carro (rydwan) | 9. L’Amore (miłość) |
| La Ruota (koło) | 10. La Fortezza (Męstwo) | 10. La Fortezza (męstwo) |
| El Gobbo (garbus) | 11. La Ruota (koło) | 11. La Ruota (koło) |
| Loimpichato (powieszony) | 12. Il Cocchio (powóz) | 12. Il Gobbo (garbus) |
| La Morte (śmierć) | 13. Il Traditore (zdrajca) | 13. Il Traditore (zdrajca) |
| El Diavolo (diabeł) | 14. La Morte (śmierć) | 14. La Morte (śmierć) |
| La Sagitta (błyskawica) | 15. La Temperanza (wstrzemięźliwość) | 15. Il Diavolo (diabeł) |
| La Stella (gwiazda) | 16. Il Diavolo (diabeł) | 16. La Cassa del Diavolo (dom diabła) |
| El Luna (księżyc) | 17. Il Fuoco (ogień) | 17. La Stella (gwiazda) |
| El Sole (słońce) | 18. La Stella (gwiazda) | 18. La Luna (księżyc) |
| Lo Angelo (anioł) | 19. La Luna (księżyc) | 19. Il Sole (słońce) |
| La Iusticia (sprawiedliwość) | 20. Il Sole (słońce) | 20. L’Angelo (anioł) |
| El Mondo (świat) | 21. L’Angelo (anioł) | 21. La Justicia (sprawiedliwość) |
| El Matto (głupiec) | 22. Il Mondo (świat) | 22. Il Mondo (świat) |
Dziwne w tej archaicznej interpretacji jest to, że Tarot Marsylii całkowicie odwrócił znaczenie tematu, nie zmieniając jego ikonografii. Szczegółową dyskusję o tych pozycjach można znaleźć w książce Toma Tadfor Little „Early Ordering of the Trumps”.
Tarot był bardzo popularną grą, a każde miasto chciało mieć własną kolejność talii / trumfów. Zmieniali kolejność trumfów i nieco zmieniali ikonografię. W ten sposób lokalna talia i gra (kolejność trumfów jest jedną z najważniejszych reguł gry) były rozpoznawalne. Tematy trumfa można było przenosić w każdej grupie kart, a zdjęcia nieco zmieniać, bez zbytniej zmiany ogólnej historii trumfów. W ten sposób lokalny wzór talii był bardzo podobny do wszystkich innych, a jednocześnie na tyle charakterystyczny, że można go było natychmiast rozpoznać.
Tak jak znaczenie słów wywodzi się z ich roli w zdaniach, a zdania z ich użycia w życiu człowieka, karty mają znaczenie tylko w połączeniu z innymi kartami. Sekwencja kart może mieć więcej niż jedno zastosowanie (podobnie jak zdania). Znaczna część obrazów na kartach pochodzi ze sztuki religijnej, której celem było połączenie duszy z boskością i służenie boskości na tym świecie. Tak zwane „ezoteryczne” skojarzenia z tymi Obrazami, nadające im ezoteryczne znaczenie, pełniły tę samą funkcję, ale w kontekście innych tekstów niż egzoteryczne teksty chrześcijańskie. Pełniła również funkcja upamiętnienia poszczególnych rodzin i osób.
Jeśli naprawdę jest ważne tak szczegółowe znaczenie cyklu triumfów, coś, co wyjaśnia wybór tematyki i aranżację od góry do dołu, wtedy nie ma lub nie ma potrzeby wymyślania historii o rzeczach takich jak numerologia lub kabała w żadnej z jej form. Jeśli każda karta w każdej pozycji może być wyjaśniona jako niezbędna do ogólnego projektu, nie ma potrzeby oddzielnego wyjaśniania liczby 22. Jedynym wyjaśnieniem jest to, że potrzeba 22 podmiotów, aby opowiedzieć tę konkretną historię w ten szczególny sposób.
Najwcześniejszym znanym okazem, którego wzór jest zgodny z tarotem Marsylii, jest arkusz Cary , nieoszlifowany drzeworyt wykonany przez nieznanego artystę z początku XVI wieku, prawdopodobnie z Mediolanu.
Arkusz Cary zawiera szereg tematów, z których sześć jest przedstawionych w pełni ( papieżka (kapłanka), cesarz, cesarzowa, księżyc, gwiazda i trywialny wykonawca), podczas gdy inne są ucięte, ale mogą zostać „dopowiedziane” przez to, co jest nadal widoczne ( Koło fortuny, rydwan, kochankowie, siła lub męstwo, papież, słońce, głupiec, wieża, diabeł, wstrzemięźliwość, 7 i 8 pałek). Tylko fragmenty z górnego lewego i prawego górnego rogu są niepewne.
Arkusz został wydrukowany do czasu, gdy Francuzi podbili Lombardię; wzorzec ten prawdopodobnie działał jak prototyp, którego popularność po powrocie do Francji rosła, podczas gdy w Lombardii stopniowo malała. Warsztaty tworzenia kart zaczęły pojawiać się na południu Francji, począwszy od Lyonu, a następnie rozprzestrzeniły się na inne miasta, takie jak Awinion i Marsylia, ale także na północ, aż po Paryż i Rouen. Jednak karty na arkuszu Cary nadal nie mają swoich nazw, podobnie jak karty należące do innych wczesnych tarotów w tym samym wieku (około 1500); ponieważ pisownia najwcześniejszych tytułów jest stale w języku francuskim, możemy rozsądnie sądzić, że 22 definicje zostały dodane po zabraniu kart do Francji, gdzie gracze, którzy nie są jeszcze przyzwyczajeni do wielu alegorii nowej talii, potrzebowali przypomnienia, aby zrozumieć tematy. Te bardzo popularne nazwy, takie jak Gwiazda, zmieniały pisownię bardzo często, podczas gdy nietypowe tematy, takie jak Koło fortuny lub Dom Boga dziwnie pozostał stabilne. W większości przypadków zmiany te wynikają z błędów ortograficznych, ale w kilku przypadkach odzwierciedlają rzeczywiste różnice. W szczególności w przypadku Głupca użycie le Fou (różnie zapisywanego jako le Fol, le Foux itp.) Wydaje się preferowane w starszych wydaniach, podczas gdy późniejsze przyjęły le Mat. W ciągu około trzech stuleci kilku producentów w różnych francuskich miastach, wśród których Conver, Tourcaty i Camoin (wszyscy z Marsylii), Payen (Aix-en-Provence i Marsylia), Dodal (Lyon), Noblet (Paryż) i inni, produkowało taroty. Marsylia była miastem, w którym ta sztuka rozwijała się prawdopodobnie bardziej niż gdzie indziej, szczególnie w XVIII wieku. Ta tradycja wyjaśnia, dlaczego nazwa „Tarot de Marseille” została wybrana, gdy wczesny wzór został odrodzony w latach trzydziestych XX wieku, chociaż to Lyon pierwotnie działał jako zawias między południową i północną ewolucją tarota. Do końca XIX wieku główni producenci kart do gry nierzadko produkowali taroty na wzór Marsylii, poza odmianami tradycyjnie używanymi przez lokalnych graczy. Jednak te karty prawdopodobnie pozostałyby popularne tylko w ich rodzinnych regionach, gdyby tarot Marsylii nigdy nie byłby używany do kartomancji. Pierwszą rzeczą do rozważenia jest to, że tarot Marsylii zawiera pełne nazwy badanych, oczyszczając wszystkie karty obrazkowe (w tym sądy) z wszelkich wątpliwości co do tego, co przedstawia każda ilustracja. Gdyby ta cecha pojawiła się na wcześniejszym etapie, zmiany, takie jak Stary Człowiek zamienił się w Pustelnika lub Błyskawica zamieniła się w Wieżę, prawdopodobnie nigdy by nie nastąpiły. W talii „Tarot de Marseille” (potocznie dziś nazywanym Tarot Marsylski), po uporządkowaniu każdej z par następuje (prawdopodobnie) odpowiednia cnota. Zwycięstwo w miłości i wojnie daje władzę, mąż ma władzę nad żoną i zwycięzca nad pokonanymi. Sprawiedliwość jest cnotą, która łagodzi sprawowanie panowania, oddając każdemu to, co mu się należy. Czas / asceza i szczęście wzywają do cnoty męstwa, która triumfuje nad nimi w sekwencjach. Zdrada i śmierć nie są przezwyciężone w tym życiu, dlatego Umiarkowanie potrzebuje skrzydeł – jako psychopomp – aby zatriumfować nad śmiercią. Jednak niektóre taroty mają tematy ułożone w innej kolejności. Błędem byłoby stwierdzenie, że inne porządki są po prostu odmianami „prawidłowego układu”. Dla przeciętnego gracza tarota, czy rydwan jest wart więcej, czy mniej niż wstrzemięźliwość lub to, czy Sprawiedliwość zwycięży nad światem, nie ma większego znaczenia, pod warunkiem, że wartość każdego przedmiotu jest w pełni uzgodniona przez wszystkich graczy jeszcze przed rozpoczęciem gry. To samo dotyczy się nas wróżbitów. Dlatego biorąc pod uwagę fakt, że wczesne atuty nie miały liczb (gracze znali z doświadczenia rangę każdej karty), łatwo jest zrozumieć, jak zmiany mogły nastąpić, gdy gra w tarota rozprzestrzeniła się na inne miasta.
22 atuty dość ewidentnie odnosi się do kondycji człowieka, od pierwszej karty z serii, Mag (odnosząc się do magik, czyli aktywności trywialne) za pośrednictwem różnych poziomach mocy ( Cesarzowa i Cesarz reprezentujący władzę doczesną, a Papież i Papieżyca sprawują duchową władzę), poprzez etapy i warunki życia ludzkiego ( Kochankowie, Pustelnik, Wisielec, Śmierć ), cnoty kardynalne ( Sprawiedliwość, Umiarkowanie, męstwo ), przodków obawy ( Diabeł ), aż do kosmicznych wysokości gwiazda, księżyc i słońce, kończące się na biblijnym Sądzie Ostatecznym ( Sąd ), a wreszcie Świat , ostateczny temat serii, który właściwie należy postrzegać jako „Wszechświat”: w grze tarota ten ostatni atut wziąłby każdą inną kartę. Tak bardzo symboliczna ścieżka w grze w karty nie powinna być zaskoczeniem, jeśli weźmiemy pod uwagę ważne zmiany kulturowe zachodzące w czasie, gdy prawdopodobnie wynaleziono grę tarota. Ruch humanistyczny (XIV wiek) wywyższał już wyższość człowieka nad naturą, w ostrym kontraście z długotrwałą pokorą, do której człowiek był ograniczony w średniowieczu. Uczeni odkrywali też na nowo wiele klasycznych greckich tekstów, które popadły w zapomnienie. Około sto lat później ta głęboka zmiana doprowadziłaby do rozkwitu renesansu. W międzyczasie, neoplatonizm, ponownie wiodąca filozofia w XV wieku, przywrócił koncepcję Wszechświata zorganizowanego na coraz większych poziomach bliskości Boga. Daje to wystarczający powód, aby zestaw atutów był ułożony jako seria tematów, których wartość w zabawie wzrasta w zależności od wartości moralnej lub duchowej, którą reprezentują. Przedstawione tematy były pierwotnie wszędzie takie same, ale ich kolejność i numeracja różniły się znacznie w różnych regionach Włoch. To właśnie dodanie Błazna i atutów stanowiło zasadniczo wynalazek paczki Tarota. Pierwsze gry Tarota były zróżnicowane i tworzyły dużą rodzinę, wciąż rozgrywane we Włoszech, Francji, Szwajcarii, Danii, Czarnym Lesie, Austrii, Węgrzech, Czechach i Słowenii, a dawniej w każdym kraju Europy z wyjątkiem Wielkiej Brytanii Półwysep Iberyjski i dawne Imperium Osmańskie. Przez ponad trzy stulecia we wszystkich krajach europejskich, w których tarot stał się popularny, jedynym zastosowaniem tej talii było granie w gry karciane. Dopiero w połowie XVIII wieku karty te zaczęły być związane z działaniami ezoterycznymi, później przekształciły się w kartomancję, jaką znamy dzisiaj. Wydarzenie to można uznać za rozgałęzienie w historii wzorców tarota, ponieważ od tego momentu większość talii, które miały być używane do takich celów, dodawała do oryginalnych przedmiotów symbole inspirowane mitologią egipską lub żydowską kabałą. Podobnie jak wiele innych szczegółów dotyczących tarota, ten również jest nadal przedmiotem dyskusji.
Jean-Baptiste Alliette podjął pomysły Gebelina i pod palindromem swojego imienia Etteilla, nazwał Tarota „Księgą Thota”. Pomijając kilka wczesnych prób wróżenia ze strony osób, które tak naprawdę nigdy nie wzbudziły zainteresowania opinii publicznej (również ze względu na ograniczenia religijne), działalność kartomancji (wróżenia) narodziła się, gdy paryski handlarz Alliette napisał: „Etteilla ou manière de se recréer avec un jeu de cartes” („Etteilla czyli sposób na zabawę się talią kart”). Chwilę wcześniej filozof Court de Gébelin, badacz praktyk ezoterycznych, opracował teorię, według której 78 kart tarota zostało stworzonych w Egipcie jako strony książki, w bardzo starożytnych czasach, w złotym wieku, który nazwał ” prymitywny świat “. Taki był też tytuł jego obszernej pracy w ośmiu tomach, a ostatni był poświęcony tarotowi. To wzbudziło zainteresowanie Etteilli: przeniósł na 78-kartową talię wróżbiarstwo i wreszcie miał talię ze szczególnymi ilustracjami wykonanymi specjalnie dla niego, aby pasowały do jego teorii: pierwszy znany tarot kartomancji (1788).
Jak widać na przedstawionym zdjęciu, w talii u Etteilli Sprawiedliwość ma numer IX, a Siła ma przypisaną XI.
W tym czasie gra w Tarota przestała być rozgrywana we Francji poza jej wschodnim regionem, więc dla paryskich widzących Tarot wydawał się tajemniczy i egzotyczny. Etteilla i inni włączyli Tarota do nauk okultystycznych. Doprowadziło to do powstania nowych Tarotów, które miały być używane do powszechnego przepowiadania przyszłości, ale zostały zaprojektowane, aby wyrazić jakiś kosmiczny temat. Oto początki dzisiejszego trendu zwanego tarotyzmem. Francuscy tarotyści XVIII i XIX wieku zidentyfikowali jako tradycyjny Tarot wersję używaną we Francji, znaną jako Tarot de Marseille i wywodzącą się z mediolańskiego prototypu. Wzięli kolejność i numerację znalezionych w nim atutów jako porządek i numerację Tarota, nie znając innych porządków. starożytne i obecne; byli równie nieświadomi różnych rankingów w różnych kombinezonach, które można było zaobserwować prawie wszędzie, z wyjątkiem Francji. Te przeoczenia zostały odziedziczone przez Tarotystów w innych krajach. Niektórzy tarotyści należeli do tajnych stowarzyszeń, pretendentów do starożytnej mądrości; ale kiedy publikowali o Tarocie, niekoniecznie twierdzili, że czerpią wiedzę z tajemnych instrukcji. Częściej każdy z nich był dumny, reklamując swoje spostrzeżenia jako wysoce intuicyjne. Jednak ich teorie dotyczące genezy Tarota umieściły go wśród tajnych typów, takich jak egipscy kapłani, magowie, alchemicy, kabaliści i templariusze. W drugiej połowie XIX wieku wpływy francuskich tarotystów dotarły do Anglii i Stanów Zjednoczonych. W obu krajach nastąpił rozkwit w różnorodnych klubach i bractwach, w tym w tajnych stowarzyszeniach z okultystycznymi programami. Najbardziej wpływowymi Tarotystami byli ci z Hermetycznego Zakonu Złotego Brzasku. Założyciele zsyntetyzowali szeroką gamę zachodniej magii i zaprojektowali Tarota, który odzwierciedlał to wszechstronne podejście. Anglojęzyczni okultyści poddali Tarota dość jednolitemu traktowaniu: przyswoili sobie stare francuskie teorie Tarota, a następnie zaadaptowali je i ogłosili nowy rezultat jako „tajną tradycję”, którą rozpowszechniali w swoich magicznych społeczeństwach.
W 1886 roku William Wynn Westcott uzyskał słynny dokument znany jako Cypher MS, który składał się z prawie sześćdziesięciu luźnych kartek, w oczywisty sposób używanych do wielu hebrajskich słów i jako cyfry. Na niektórych kartkach widnieje znak wodny z 1809 r. Westcott, którego znajomość okultystycznej literatury była znaczna, rozpoznał szyfr jako alchemiczny podany przez Trithemiusa w jego „Poligrafii”, a gdyby tego nie zrobił, nie byłoby Złotego Brzasku. MS okazało się być napisane po angielsku od prawej do lewej. Kiedy Wescott go przepisał, znalazł kompletny plan założenia magicznego porządku. Jego nazwa została nadana jako Zakon Złotego Brzasku. Hebrajska wersja tego została określona jako „ChABRATh ZERECh AUR BOQER”. Nazwa ta została zapożyczona od loży masońskiej założonej we Frankfurcie w 1808 roku po podboju Francji, Loge de l’Aurore naissante lub po niemiecku Loge zur aufgehenden Morgenrothe (Loża Wschodzącego Świtu). Loża miała mieszane członkostwo żydowskie i chrześcijańskie. Poprzez zapożyczenia z Pianco, MS przekazało pewne cechy bardziej starożytnej tradycji, chociaż nie dlatego, że samo zostało skomponowane w XVIII wieku, jak nauczał Westcott. MS składa się głównie ze skróconych szkiców rytuałów dopuszczania kandydatów do serii klas, po których w niektórych przypadkach następuje podsumowanie wiedzy potrzebnej do przejścia z jednej klasy do drugiej. Tarot jest po raz pierwszy wspomniany jako część wiedzy, którą ma zdobyć Zelator. To tylko system stopni, ale chociaż przywołuje wiele innych składników magicznej tradycji – Chaldejskie Wyrocznie, alchemię i cztery rodzaje żywiołów – jest to kabalistyczne na wskroś. Eliphas Levi gruntownie zintegrował Kabałę ze swoim magicznym systemem, a także włączył do niej Tarota, kojarząc go z Kabałą, a zwłaszcza 22 atuty z literami alfabetu hebrajskiego, ale Cypher MS, któremu wiernie towarzyszył Złoty Brzask, zrobił znacznie więcej. Odnosi się kilka razy do dziesięciu „sefir”, a co ważniejsze, do Drzewa Życia.
Atrybucja zaproponowana w wykładzie Tarota była całkiem nowa, sprzeczna z propozycją Eliphasa Levi i wszystkich innych. Zgodzono się z Levim, w przeciwieństwie do de Melleta, w ustawieniu triumfów w rosnącym porządku liczbowym. Zasada leżąca u podstaw tego była bardzo prosta: usunąć Głupca z pozycji między XX a XXI, w miejscu, w którym postawił go Levi, i ustawić go na samym początku biegu. Skutkiem tego było zniweczenie przypisania przez Leviego hebrajskich liter do każdej karty oprócz XXI. Był jeszcze jeden szczegół: triumf VIII (Sprawiedliwość) miał być zamieniony na triumf XI (Siła). Wymiana mogłaby po prostu wpłynąć na przypisanie hebrajskich liter, a co za tym idzie, skojarzenia astrologiczne, lub też może faktycznie zmienić numerację obu kart. Aby ustalić astrologiczne odpowiedniki atutów, Cypher MS polegał na Sepher Yetzirah, tak jak uczynili to Levi i Papus, ale ponieważ różnie przypisywał hebrajskie litery, elementy, znaki zodiaku i planety zostały również ponownie przypisane (z wyjątkiem tego, że Księżyc był nadal przypisywany atutowi II, a Wenus atutowi III). Nowe przypisanie liter i znaków zodiaku do triumfów XI i VIII jest w ten sposób przestrzegane, ale korespondencja między literami i ścieżkami zostaje zakłócona, prawdopodobnie nieumyślnie. Przydział planet różni się od przypisania Lewiego i Papusa, ale ma to mniejsze znaczenie.
Przypisanie przez Leviego hebrajskich liter atutom, a następnie Papus skojarzy Lwa z Pustelnikiem (triumf IX) i Wagi z Wisielcem (triumf XII). Jednak zgodnie z atrybucją w Cypher MS, Lew byłby kojarzony ze Sprawiedliwością (triumf VIII) i Waga z Siłą (triumf XI), gdyby te dwie karty były trzymane na swoich tradycyjnych miejscach. Z pewnością jednak Lew musi być kojarzony z figurą Siły, otwierającą paszczę lwa, a Waga ze Sprawiedliwością, trzymającą w dłoni wagę: to był nieodparty powód, dla którego wymieniono te dwie karty w przypisywaniu im hebrajskich liter. Tabela synonimów traktuje sprawę inaczej. W nim kolejność zależy od kolejności liter hebrajskich, która nie jest alfabetyczna. Litera hebrajska „Teth”, poprawnie skorelowana z Lwem i ze ścieżką 19, przypisuje się triumfowi XI, ale przeciwko temu w kolumnie z triumfami jest napisane „VIII = Siła”. Podobnie litera „Lamed”, poprawnie skorelowany z Wagą i ze ścieżką 22, jest przypisany do triumfu VIII, ale przeciwko niemu w kolumnie z triumfami jest zapisane „XI = Sprawiedliwość”.
A. E. Waite jako pierwszy zasugerował, jako jedną z hipotez między innymi, że Cypher MS zostało skomponowane przez Kennetha Mackenziego. Jeśli Mackenzie skomponował MS, to tak naprawdę on wymyślił tajne przypisanie hebrajskich liter do atutów Tarota i ten, który jako pierwszy skojarzył stopnie różokrzyżowców z kabalistycznym „sefirami”, w wyraźnym sensie był zatem pośmiertnym założycielem Złotego Brzasku, ale jego cel w komponowaniu SM jest niejasny. Zapisany szyfrem, nie mógł być odczytany na pierwszy rzut oka lub w ogóle przez niedoinformowanych. Napisany na starym papierze miał być dostępny dla nielicznych lub oszukać: ale kogo? R. A. Gilbert przypuszczał, że rytuały w MS mogły być przeznaczone dla Stowarzyszenia Ośmiu; później spekulował, że były one przeznaczone dla Sat B’hai, do którego w przeciwieństwie do większości obrzędów masońskich przyjmowano kobiety. Inspiracja Sat B’hai była podobno indyjska, a nie różokrzyżowa; teoria ledwo wyjaśnia potrzebę ukrywania rytuałów w szyfrze lub zapisywania ich na starym papierze. W każdym razie MS podaje nazwę Zakonu, którego ceremonie przyjęcia podsumowuje jako: Order Złotego Brzasku. Jeśli autor Cypher MS chciał, aby rytuały, które naszkicował, były faktycznie używane, to miał na celu stworzenie nowego magicznego porządku. W rzeczywistości to Westcott go stworzył, z Mathersem jako jego porucznikiem. W dniu 4 października 1887 roku Westcott napisał do Mathersa, mówiąc:
“Bez wątpienia mamy bogaty skarb w MSS biednego starego Woodforda. Mam nadzieję, że zgodzisz się ze mną na równość i zapiszesz to z całą swoją erudycją, jeśli zrobię proste tłumaczenie szyfru. Musimy wtedy wybrać trzeci i staraj się rozpowszechniać pełny schemat inicjacji”.
Mathers odpowiedział dwa dni później, przyjmując zadanie, za które Westvott należycie mu zapłacił.
Na tle tych wszystkich niezaprzeczalnych dowodów, ujawnia nam się cała prawda, że autor talii Wate-Smith – A. E. Waite, kontynuuje nadaną kolejność przez Zakon Złotego Brzasku, a autor talii Thot Tarot – Aleister Crowley, choć był również członkiem Zakonu Złotego Brzasku, to jednak był autorem ostatnich poważnych i licznych wprowadzonych zmian również i w sekwencji kart Tarota.
Złoty Świt stopniowo opracował szczegółowy i spójny system magicznej teorii i praktyki. Instrukcje udzielane członkom, gdy osiągali różne stopnie, były opracowywane krok po kroku, gdy były potrzebne, ale razem tworzyły systematyczny zbiór doktryn niedostępnych gdzie indziej, w tym, jak w całej magii, skomplikowane systemy korespondencji między planetami i znaki zodiaku, hebrajskie litery, symbole tarota, metale, kamienie szlachetne, kolory, itp. Gatunek magii, którego nauczał Zakon, był w szerokim zarysie marką Eliphasa Levi – znaną mieszanką hermetyzmu, kabały i nowo utworzony “Tarot mystique”. Westcott przyczynił się w dużej mierze do części bardziej elementarnej, studiowanej przez członków pierwszego lub zewnętrznego Zakonu, gdy przechodzili od klasy do klasy; bardziej zaawansowane lekcje udzielane adeptom wewnętrznego Zakonu były przede wszystkim dziełem Mathersa. W trakcie opracowywania tych instrukcji Złoty Brzask osiągnął ostateczną sumę teorii magii; to było jego trwałe osiągnięcie.
Naturalnie Tarot zajmował ważne miejsce w nauczaniu przekazanym jego członkom przez Złoty Brzask, zarówno jako narzędzie wróżenia, jak i jako składnik teorii magii; a jednym z głównych składników jego instrukcji dotyczących Tarota było tajne przypisanie zawarte w Cypher MS. Nauka Złotego Brzasku na temat Tarota, obejmująca znacznie więcej niż tajne atrybucje. Trump 1 został nazwany Magiem; zgodnie z Cypher MS, atuty II, V i XXI nazywano odpowiednio Wysoką Kapłanką, Kapłanem i Wszechświatem. Jeśli chodzi o atuty I, II i V, terminy te szybko stały się powszechne wśród wszystkich, którzy praktykowali kartomancję tarota. Początkowo trump VIII (Sprawiedliwość) i XI (Siła) zostały zamienione tylko w celu przypisania im hebrajskich liter i innej korespondencji. Nauka Złotego Brzasku obejmowała również nadawanie wróżbiarskich znaczeń atutom, niektóre z nich oparte na skojarzeniach astrologicznych. Pierwotnie członkowie prawdopodobnie używali importowanych pakietów tarota, ale zanim pierwsi kandydaci byli gotowi do przyjęcia do wewnętrznego Zakonu, pakiet Tarota, tak jak został wymyślony w Złotym Brzasku, bardzo się różnił od wszystkich, które można było zdobyć komercyjnie. Mathers zaprojektował wersję, wykonaną przez jego żonę Moinę, do wyłącznego użytku członków Zakonu Złotego Brzasku. Wszystkich członków Zakonu zachęcano do używania Tarota zarówno do medytacji, jak i do wróżenia: wizualizowali oni atutowe istoty jako ożywione istoty napotykane podczas projekcji astralnej, wywołane transem doświadczenie podróżowania przez inne plany egzystencji. Podsumowując, skojarzenia triumfów Tarota przyjęte w Złotym Brzasku były następujące:
1 (Kether) – 2 (Chokmah) Aleph air 0 Fool
1 (Kether) – 3 (Binah) Beth Mercury I Mag
1 (Kether) – 6 (Tiphereth) Gimel Moon II Kapłanka
2 (Chokmah) – 3 (Binah) Daleth Venus III Cesarzowa
2 (Chokmah) – 6 (Tiphereth) He Aries IV Cesarz
2 (Chokmah) – 4 (Chesed) Vau Taurus V Kapłan
3 (Binah) – 6 (Tiphereth) Zain Gemini VI Kochankowie
3 (Binah) – 5 (Geburah) Cheth Cancer VII Rydwan
4 (Chesed) – 5 (Geburah) Teth Leo VIII Siła
4 (Chesed) – 6 (Tiphereth) Yod Virgo IX Pustelnik
4 (Chesed) – 7 (Netzach) Kaph Jupiter X Koło Fortuny
5 (Geburah) – 6 (Tiphereth) Lamed Libra XI Sprawiedliwość
5 (Geburah) – 8 (Hod) Mem Water XII Wisielec
6 (Tiphereth) – 7 (Netzach) Nun Scorpio XIII Śmierć
6 (Tiphereth) – 9 (Yesod) Samech Sagittarius XIV Umiarkowanie
6 (Tiphereth) – 8 (Hod) Ain Capricorn XV Diabeł
7 (Netzach) – 8 (Hod) Pe Mars XVI Blasted Tower (Wieża)
7 (Netzach) – 9 (Yesod) Tzaddi Aquarius XVII Gwiazda
7 (Netzach) – 10 (Malkuth) Qoph Pisces XVIII Księżyc
8 (Hod) – 9 (Yesod) Resh Sun XIX Słońce
8 (Hod) – 10 (Malkuth) Shin Fire XX Sąd Ostateczny
9 (Yesod) – (Malkuth) Tau Saturn XXI Universe (Świat)
Jak wiemy Crowley pragnął obcowania z diabłem, ale o ironio jedyne jego instrukcje, które bez wątpienia okazały się niewystarczające, pochodziły z „Księgi czarnej magii i paktu (1889)” A. E. Waite’a. Crowley podczas choroby w październiku 1897 r. miał wizję, która przekonała go o daremności światowych ambicji. Uznał, że jedyne warte zachodu przedsięwzięcie to wysoka magia; ale potrzebował praktycznych instrukcji.
Z kolei A. E. Waite. był okultystą, o specyficznym, pompatycznym stylu literackim, gardził swoimi kolegami-okultystami, świadom, że jest znacznie bardziej uczony niż oni. Jego najbardziej wpływowy akt miał miejsce w 1909 roku, kiedy podjął inicjatywę stworzenia pierwszej pełnej opublikowanej kartomantycznej paczki Tarota – innej niż Etteilla. Waite wybrał na artystę realizację swojego planu Pamelę Colman Smith (1878-1951) i jak się okazuje, niesłusznie powszechnie nazywanej jako „Rider-Waite Tarot “; w liście z 19 listopada 1909 roku napisała:
„Właśnie skończyłam wielką robotę za bardzo małą gotówkę! zestaw projektów na paczkę kart Tarota”.
Była to nie tylko pierwsza kompletna dostępna na rynku kartomantyczna paczka tarota, która została wyprodukowana w Wielkiej Brytanii, ale również pierwsza niezależna talia od tradycji Etteilla. W obliczu całej konkurencji, z którą walczyli przez lata, pozostała najbardziej popularna. W swojej rewizji angielskiego tłumaczenia „Le Tarot des Bohemiens” Papusa, Waite posunął się nawet do wstawienia przypisu mówiącego, że Tarot de Marsylia już nie istnieje, ale został „pod każdym względem zastąpiony” przez pakiet zaprojektowany przez pannę Smith na jego polecenie. Wiele z późniejszych paczek okultystycznych zostało zapożyczonych z projektu Pameli Colman Smith; można by niemal powiedzieć, że ustanowiła standardowy wzorzec dla okultystycznych paczek Tarota.
Talia “Wate-Smith” powstała zgodnie z tradycją Złotego Brzasku.
Pozycje Siła i Sprawiedliwość są zamieniane, Siła ma numer VIII, a Sprawiedliwość XI.
Triumfy nie mają hebrajskich liter.
Jeśli uwzględnimy wielką różnicę w stylu artystycznym, wiele projektów jest w miarę wiernych tym z kart atutowych Tarota de Marseille. Ani w instrukcjach, które udzielił Pameli Colman Smith, ani w komponowaniu „Klucza do tarota”, A. Waite nie pozwolił sobie na przekazanie członkom „zewnętrznych kręgów” jakiejkolwiek wskazówki dotyczącej tajnego przypisania, z wyjątkiem transpozycji Siły i Sprawiedliwości, którego odmówił wyjaśnienia. Nie mógł umieścić hebrajskich liter na atutach, ponieważ musiałoby to albo być zgodne z przypisaniem, które uznał za fałszywe, albo ujawnić tajne przypisanie czego był zobowiązany nie robić. Wspomniał wprawdzie o istnieniu takich atrybucji, ale lekceważąco:
„Nie przyjąłem też dominującego przypisywania kart do alfabetu hebrajskiego – po pierwsze dlatego, że nie miałoby to sensu w podstawowym podręczniku; po drugie, ponieważ każde przypisanie jest błędne”.
Tym czasem A. Crowley bardzo obraźliwie i krytycznie podchodził do nowej talii Waite-Smith, nawet wspomniał, że kobieta nie może być autorem czegokolwiek, jeśli chodzi o Tarota. Jednak w 1944 roku Crowley opublikował książkę o tarocie, zatytułowaną nieoryginalnie „Księga Thotha”. Pisał pod nazwiskiem The Master Therion i publikował z O. T. O. ze swojego londyńskiego adresu przy Jermyn Street. Crowley odnosi się do kart atutowych zarówno jako „Klucze”, jak i „Atu Tahuti”. „Tahuti” jest tylko odmianą imienia „Thoth”; należy przypomnieć, że wykład Tarota w Cypher MS mówi o atutach jako „atus thoth”. Książka oferuje interpretacje kart i opisuje procedury wróżenia. Crowley podąża za systemem Zakonu Złotego Brzasku (Golden Dawn) dla symboliki Tarota. Opowiada, jak nauczył się właściwego przypisywania hebrajskich liter atutom. Lady Harris dołączyła do jednej z okultystycznych grup Crowleya, prawdopodobnie O. T. O .; jej inicjacyjne imię brzmiało Tzaba. Od 1938 do 1942 r. namawiała A. Crowleya do udoskonalenia jego koncepcji Tarota i sumiennie je ilustrowała, czasami wielokrotnie. Obrazy zostały publicznie odsłonięte 1 lipca 1942 r. w Berkeley Galleries w Londynie. Prace zostały ponownie wystawione w innej galerii West End w tym samym dziesięcioleciu.
W „Liber Legis” Crowley odniósł się do atutów Tarota, mówiąc. „Wszystkie te stare litery mojej Księgi są prawidłowe; ale „Sadhe ” (Tzaddi) nie jest Gwiazdą. Tą „ Księgą” jest Tarot, jak Księga Thota, a litery to alfabet hebrajski: zatwierdził ustawienie Złotego Brzasku listów z atutami, z wyjątkiem atutu XVII. Ogłoszona anomalia niepokoiła Crowleya od lat. Cypher MS już nauczał, że atuty VIII i XI powinny zamieniać się miejscami. Crowley odkrył, że może zmienić przypisanie Gwiazdy za pomocą ruchu symetrycznego, który pojawia się, gdy atuty otrzymają swoje zodiakalne role. Kiedy Sprawiedliwość (pierwotnie atut VIII) i Siła (pierwotnie atut XI) otrzymały ulepszone pozycje jako Waga i Lew, Cypher MS obracał je w efekcie wokół znaku Panny. Crowley zauważył, że przeciwstawny znak Ryb może być osią, wokół której mógłby obracać flankujące znaki Barana (Cesarza) i Wodnika (Gwiazdy). Crowley posłusznie wymienił litery na kartach. „Tzaddi” już nie była to Gwiazda przez co spowodował pewne zamieszanie, numerując swoje atuty w kolejności według Tarota Marsylskiego, które uważał za przestarzałe, przypisuje im hebrajskie litery, ponownie zamienił oba atuty VIII i XI oraz atuty IV i XVII. Nielogicznie odmówił również zmiany atrybucji zodiakalnych Gwiazdy i Cesarza, chociaż poszedł za Mathersem w zmianie atrybucji znaków zodiaku, a także liter na atuty VIII i XI. Dlaczego ta „właściwa” kolejność została ona zniekształcona właśnie w ten sposób? Crowley nigdy tego nie wyjaśnia. Nikt nie powinien próbować godzić się z zarzutem Crowleya, ponieważ stanowi on nierozwiązywalny paradoks. Biorąc pod uwagę jego stwierdzenie, że tylko „Tzaddi” zawodzi w swojej korespondencji, żadna transpozycja triumfów nie może zadowalać, ponieważ zawsze zniekształci jakiś inny triumf i jego literę. W Tarocie Crowleya Gwiazda zostaje uwolniona od uciążliwego „Tzaddi”, ale Cesarz zostaje pozbawiony swojej władzy. W „Księdze Thotha” Crowley nazywa triumf I „Żonglerem”, triumf XVI „domem Boga”, a triumf XXI „Wszechświatem”. Zmienia nazwę triumfów VIII (Sprawiedliwość) na „Dostosowanie”, triumf XI (Siła) na „Żądza”, triumf XIV (Umiarkowanie) na „Sztuka” i triumf XX (Sąd) na „Eon”. Znaki garniturów/kolory/dwory nazywane są różdżkami, mieczami, kielichami i dyskami. Odpowiadają dokładnie czterem Broniom Żywiołów używanym w rytuałach Złotego Brzasku. Karty sądowe Crowleya są całkowicie zgodne z kartami Mathersa, chociaż zostały przetłumaczone na gust Crowleya. Podobnie jak Waite, Crowley postrzegał wszystkie święte tajemnice jako wariacje na temat testowania i przemienienia siebie. Temat wyłania się z nieudanego podręcznika astrologicznego “Ogólne zasady astrologii”, napisanego przez Crowleya w 1915 roku wraz z Evangeline Adams. W tej wczesnej pracy Crowley opisał swój planowany Tarot w prostszych i pomocnych słowach niż te z „Księgi Thotha”. Thoth Tarot wyróżnia się licznymi i niejasnymi tematami i symbolami, począwszy od atutu 1, po „mapę pierwiastków chemicznych”. Dwanaście atutów odpowiada znakom zodiakalnym przedstawionym w tekście Crowleya.
Jednym z najbardziej podstawowych założeń, jakie przyjmuje większość okultystów, jest to, że biorąc pod uwagę dowolne dwa wystarczająco interesujące zbiory o tej samej liczności, pomiędzy ich członkami musi istnieć relacja jeden do jednego.
Ja w pełni zgadzam się z tym co przedstawił w talii kart tarota A. E. Waite oraz jego słowa są mi bliskie
„Jednym słowem, musimy uznać, że w interpretacji symboliki Tarota nie ma żadnego kanonu autorytetu. Pole jest zatem otwarte: jest rzeczywiście tak otwarte, że każdy z moich czytelników ma swobodę przedstawienia zupełnie nowego wyjaśnienia, nie odwołując się do dawnych spekulacji: ale przygoda będzie odbywać się na jego własne ryzyko i odpowiedzialność tego, czy może sprawić, że będzie działać, a tym samym stworzyć harmonię interpretacji w całym tekście. Zdaniem, jakie należy ogłosić przy wcześniejszych próbach, jest albo to, że nie działają z powodu ich fałszywych analogii, albo że schemat o wyewoluowanym znaczeniu nie ma rzeczywistych konsekwencji. Istnieje wyjaśnienie „Trumps Major”, które pojawia się w całej serii i należy do najwyższego rzędu prawdy duchowej: nie jest to tajemnica, ale mistycyzm, nie jest publicznie dostępny i należy do własnego Sanktuarium. Mogę tylko powiedzieć, że niektóre symbole uległy ciężkiej zmianie. Oto jedyna odpowiedź na pytanie, czy „Trumps Major” ma głębsze znaczenie.”
Jest to najbardziej przejrzyste i zwięzłe przedstawienie poglądów Waite’a na temat interpretacji symboliki tarota, jakie znam. Co wybrać? Zapoznaj się z naukami jakie są wdrożone przez autora talii. Im bliższa będzie ona Twojemu sercu, tym bardziej owocna będzie praca z Tarotem.
Niektóre z ezoterycznych społeczeństw nadal są pogrążeni we własnych badaniach i nadal używają Tarota – historia trwa i z pewnością to nie jest koniec transformacji Tarota, ale faza obejmująca tajne nauki z pewnością dobiegła końca.