Jak powstały karty Tarota
Aby móc opowiedzieć Wam jak daleko sięga historia kart Tarota, przeprowadziłam badania, które zajęły mi wiele czasu. Na samym początku myślę, że trzeba pamiętać o tym, że nawet najwcześniejsze znane talie tarota nie zostały zaprojektowane z myślą o mistycyzmie, właściwie były przeznaczone do gry podobnej do współczesnego brydża. Zamożne rodziny we Włoszech zamawiały drogie, wykonane przez artystów talie znane jako „carte da trionfi” lub „karty triumfu”. Grafik i artysta Bill Wolf, którego zainteresowania ilustracjami tarota sięgają czasów szkoły artystycznej w Cooper Union w Nowym Jorku, ma własne teorie na temat początków tarota. Wolf, który nie używa kart do wróżenia, uważa, że:
“Pierwotnie znaczenie obrazów było równoległe do mechaniki gry. Losowe wybieranie kart tworzyło nową, niepowtarzalną narrację za każdym razem, gdy rozgrywano grę, a decyzje podejmowane przez graczy wpływały na rozwój tej narracji”.
Wyobraź sobie grę karcianą w stylu wyboru własnej przygody.
„Obrazy zostały zaprojektowane tak, aby odzwierciedlać ważne aspekty prawdziwego świata, w którym żyli gracze, a widoczna na kartach chrześcijańska symbolika jest oczywistym odzwierciedleniem chrześcijańskiego świata, w którym żyli” – dodaje.
Gdy wróżbiarstwo stało się bardziej popularne, ilustracje ewoluowały, aby odzwierciedlać intencje konkretnego projektanta. Tematy nabierały coraz bardziej ezoterycznego znaczenia. Dla mnie osobiście ma to sens i jest bliskie mojemu sercu. Tutaj zaczynam rozumieć, że od tego momentu wszelkie okultystyczne „dodatki” do kart są czyjąś ingerencją w talię tarota, aby stała się ona narzędziem wróżbiarskim. Świetnie, a więc mogę też wybrać czyje nauki są mi bliskie i zgłębiać oraz praktykować jego/ich wiedzę.
Chociaż historycy, tacy jak Kaplan i Matthews, co roku publikują nowe informacje na temat talii wróżbiarskich, w szerszej historii kart wróżbiarskich wciąż jest wiele luk. Pierwsze udokumentowane paczki/talie tarota zostały zarejestrowane między 1440 a 1450 rokiem w Mediolanie, Ferrarze, Florencji i Bolonii, kiedy to dodatkowe karty atutowe z alegorycznymi ilustracjami zostały dodane do zwykłej talii z czterech kolorów. Te nowe talie nazywały się “carte da trionfi” (karty triumfu), a dodatkowe karty znane po prostu jako “trionfi”, które stały się „atutami” w języku angielskim. Najwcześniejszą dokumentację “trionfi” można znaleźć w pisemnym oświadczeniu w aktach sądowych we Florencji w 1440 r., Dotyczącym przekazania dwóch pokładów Sigismondo Pandolfo Malatesta. Najstarsze zachowane karty tarota to około 15 talii tarota Visconti-Sforza namalowanych w połowie XV wieku dla władców Księstwa Mediolanu. Inne wczesne talie, które również prezentowały klasyczne motywy, to pokłady Sola-Busca i Boiardo-Viti z lat 90. Chociaż dominikański kaznodzieja przemawiał przeciwko złu tkwiącemu w kartach (głównie z powodu ich używania w grach hazardowych) w kazaniu w XV wieku, nie znaleziono rutynowych potępień tarota we wczesnej historii.
Ponieważ najwcześniejsze karty tarota były ręcznie malowane, uważa się, że liczba wyprodukowanych talii była niewielka. Dopiero po wynalezieniu prasy drukarskiej stała się możliwa masowa produkcja kart. Ekspansja tarota poza Włochy, najpierw do Francji i Szwajcarii, miała miejsce podczas wojen włoskich. Najważniejszym wzorem tarota używanym w tych dwóch krajach był tarot Marsylski pochodzenia mediolańskiego. Do połowy XVIII wieku mistyczne zastosowania kart rozprzestrzeniło się z Włoch do innych części Europy.
W tym momencie pojawiają się dwie postacie, które są bardzo ważne nie tylko dla tarota, ale również w ogóle, dla wszelkich innych kart (np. Orackle, o których więcej piszę tutaj), które powstały lub kiedykolwiek powstaną w późniejszym czasie, aż do teraz oraz będzie się je używać w celach wróżbiarskich, ezoterycznych i okultystycznych. Francuzi: pisarz Antoine Court de Gébelin, który zapewniał, że tarot opiera się na świętej księdze – „Księga Thota” napisanej przez egipskich kapłanów i przywiezionej do Europy przez Cyganów z Afryki (w rzeczywistości karty tarota były starsze niż obecność Cyganów w Europie, którzy w rzeczywistości przybyli z Azji, a nie z Afryki) oraz nauczyciel i wydawca Jean-Baptiste Alliette, który napisał swoją pierwszą książkę o tarocie w 1783 roku, zatytułowaną „Etteilla, ou Manière de se récréer avec un jeu de cartes” i można ją znaleźć tutaj (Alliette stworzył ten mistyczny pseudonim „Etteilla” po prostu odwracając swoje nazwisko).
Ostatecznie przesłania Etteilli odzwierciedlały pisma Courta de Gébelin. Chociaż hieroglify nie zostały wówczas jeszcze rozszyfrowane (Kamień z Rosetty został ponownie odkryty w 1799 r.), to wielu europejskich intelektualistów pod koniec XVIII wieku uważało, że religia i pisma starożytnego Egiptu zawierają ważne informacje na temat ludzkiej egzystencji. Łącząc obrazy tarota z egipskim mistycyzmem, nadano kartom większą wiarygodność opierając się na egipskich powiązaniach. Według Etteilli, księga została wygrawerowana przez kapłanów Thotha na złotych płytach, co stanowi obraz pierwszej talii tarota.
Sam Etteilla jest dość ważną postacią w historii kart tarota i odpowiedzialną za wiele pierwszych rzeczy. Stworzył pierwszą talię tarota przeznaczoną do ezoterycznego użytku, napisał pierwszą książkę o wróżeniu z tarota i jest uważany za pierwszego profesjonalnego czytelnika tarota. Z drugiej strony wiele jego prac poszło w zapomnienie. Większość pracy, którą wykonał Etteilla, została odrzucona, a większość tych, którzy podążali za nim podczas odrodzenia magii, pracowała ze źródeł tych jeszcze sprzed Etteilli. Etteilla całkowicie przeprojektował tarota, zmieniając kolejność wszystkich kart, nadając im odpowiednią numerację, zmieniając nazwy wielu atutów i zmieniając projekty wielu z nich. Późniejsi tarociści w większości ignorowali przeprojektowanie Etteilli i zazwyczaj pracowali z pokładami z rodziny Marsylii sprzed Etteilli. Jednak Etteilla zdołał wpłynąć na późniejsze talie.
Najbardziej widocznym wpływem Etteilli jest włączenie wróżbiarskiego znaczenia na kartach (w szczególności na kartach pip). Ta sama metoda była stosowana później przez Waite i Crowleya i przez wielu innych po nich. Podobnie Etteilla dołożył wszelkich starań, aby nie tylko znaleźć odpowiedniki kart, ale także dowiedzieć się, w jaki sposób karty są ze sobą powiązane i jak się połączyły, tworząc całość. To był powód, dla którego zmienił kolejność kart, wierząc, że oryginalny porządek egipski różni się, a dowodem jest związek między kartami. Pod koniec swojego życia Etteilla został zawodowym okultystą. Opanował tarota, kartomancję i astrologię i sprzedawał konsultacje. Zarabiał też dzięki swoim książkom i nauczaniu studentów. Kilku jego uczniów rozwijało swoje własne talie i pomysły na temat tarota po Etteilli.
Wydaje się, że szkoła Etteilli dotycząca tarota prawie całkowicie wymarła na rzecz szkół Złotego Świtu, Papus-Wirth, New Age i Neo-Pagan. Żaden z głównych wydawców tarota nie publikuje żadnych nowych talii tarota w stylu Etteilla.
Nie znalazłam żadnych innych talii tarota w stylu Etteilla publikowanych niezależnie. Najnowszy tarot w stylu Etteilla, o którym mogę znaleźć informacje, został opublikowany po raz pierwszy na początku XX wieku. Obecnie kilka talii twierdzi, że są talią tarota zaprojektowaną przez Etteilla. Jednak oryginalna talia tarota Etteilli nie przetrwała. W książce Etteilli wydrukowano tylko cztery karty, a te cztery karty to wszystko, co przetrwało z talii Etteilli. Jednak opisy projektów kart Etteilli przetrwały w jego książkach, więc jesteśmy w stanie stwierdzić, czy talia jest zgodna z projektem Etteilli i jak bardzo pasuje do oryginalnej talii Etteilli.
Talia “Grand Etteilla: Egyptian Gypsies Tarot” to niewielka odmiana talii Etteilla z początku XIX wieku, która ściśle odzwierciedlała projekty Etteilli z replikami czterech kart opublikowanych w książce Etteilla. Ta wersja zawiera angielskie tłumaczenia wraz z oryginalnym francuskim z przywróceniem całej talii.
Całą talię możecie sobie przejrzeć tutaj
Niektóre tytuły w wydaniu Grimaud różnią się od oryginalnej talii z XIX wieku. Nie udało mi się znaleźć zbyt wielu informacji na temat talii “Dusserre Grand Etteilla”. Wygląda na to, że talia Dusserre jest reprodukcją tej samej XIX-wiecznej talii, co talia “Grand Etteilla: Egyptian Gypsies Tarot”, jednak wykorzystuje oryginalne francuskie tytuły kart. Z kolei „Book of Thoth – Etteilla Tarot” Lo Scarebo jest reprodukcją talii z 1870 roku, pierwotnie zatytułowanej „Grand Jeu de Oracle des Dames”. Lo Scarebo twierdzi, że to talia zaprojektowana przez Etteillę, ale ta talia ma poważne odchylenia od projektu Etteilli, w tym kartę atutową o nazwie „Afrykański despota”. Ta talia byłaby uważana za talię Etteilli III. Lo Scarebo twierdzi również, że „Ezoteryczny Antyczny Tarot” został zaprojektowany przez Etteillę w 1870 roku. Całkiem nie lada wyczyn, biorąc pod uwagę fakt, że on nie żył już od prawie 79 lat. Sama talia to talia w stylu Etteilla, pierwotnie opublikowana w 1870 r. Nie jestem pewna, jak bardzo ta talia jest zgodna z projektem Etteilli.
Tak naprawdę to Court de Gébelin jako pierwszy zasugerował istnienie związku między tarotem a ludem romskim i chociaż ten związek na początku nie ugruntował się w świadomości społecznej, to jednak Etteilla był pierwszym, który przypisał wróżbiarskie znaczenie kartom tarota. Ten kartomanta jako pierwszy oparł atutowe obrazy na hermetyzmie, który łączy grecko-egipską alchemię, astrologię, numerologię, magię i mistycyzm. W tym momencie nie ma tutaj jeszcze mowy o kabale, a sam tarot już funkcjonuje i jest wykorzystywany nie tylko do wróżb, ale również służy do innych praktyk okultystycznych. W pierwszej kolejności to astrologia i symbolika została przypisana do kart tarota wraz z alchemią i hermetyzmem.
Hermetyzm
Tutaj należy się nam szersze omówienie tego zagadnienia, ponieważ nie wiele się o nim mówi w kontekście kart tarota. Wierzenia egipskie również wpłynęły i dały początek kilku ezoterycznym systemom wierzeń opracowane przez Greków i Rzymian, którzy uważali Egipt za źródło mistycznej mądrości. Sam hermetyzm wywodzi się z tradycji tajemnej wiedzy magicznej związanej z Thotem. Hermetyzm jest tradycją religijną, filozoficzną i ezoteryczną opartą głównie na pismach przypisywanych Hermesowi Trismegistusowi („Hermesowi trzykrotnie największemu. Po trzykroć Najwyższy). Duże znaczenie hermetyzmu wynika z jego związku z rozwojem nauki w okresie od 1300 do 1600 roku. Znaczenie, jakie nadał idei wpływania na naturę lub kontrolowania jej, skłoniło wielu naukowców do przyjrzenia się magii i sztukom (np. Alchemii, Astrologii), które, jak sądzono, mogą poddać naturę próbie za pomocą eksperymentów. W konsekwencji to praktyczne aspekty pism hermetycznych przyciągnęły uwagę naukowców. Izaak Newton pokładał wielką wiarę w koncepcję nieskażonej, czystej, starożytnej doktryny, którą energicznie studiował, aby muc lepiej zrozumieć świat fizyczny. W hermetyzmie ostateczna rzeczywistość jest różnie nazywana Bogiem, Wszystkim lub Jednym. Bóg w hermetyzmie jest jednolity i transcendentny: jest jeden i istnieje poza materialnym kosmosem. Hermetyzm jest zatem głęboko monoteistyczny, chociaż w deistycznym i unitarnym rozumieniu tego terminu.
„Bo to absurdalne wyznać, że świat jest jednym, jednym słońcem, jednym księżycem, jedną boskością, a nie wiem ilu mogę mieć bogów”.
Hermetycy wierzą w teologię prisca: istnieje jedna, prawdziwa teologia, że istnieje ona we wszystkich religiach i że została dana człowiekowi przez Boga w starożytności. Mogę się z tym w zupełności zgodzić. Tarot Rider – Waite – Smith i karta I Mag, pokazuje nam wyraźny sygnał początków „Jak wyżej, tak poniżej”
Rzeczywisty tekst tej maksymy, który został przetłumaczony przez Dennisa W. Haucka z „Szmaragdowej tablicy Hermesa Trismegistusa” (The Emerald Tablet of Hermes Trismegistus) i brzmi tak:
„To, co jest poniżej, odpowiada temu, co jest na górze, a to, co jest powyżej, odpowiada temu, co jest poniżej, do osiągnięcia cudu Jedynej Rzeczy”.
Zatem cokolwiek dzieje się na jakimkolwiek poziomie rzeczywistości (fizycznym, emocjonalnym lub psychicznym), dzieje się również na każdym innym poziomie. Wielokrotnie tego doświadczałam w moim życiu.
Trzy części mądrości całego wszechświata:
- Alchemia i nie jest to jedynie zmiana ołowiu w złoto, jest to badanie duchowej budowy, czyli życia, materii i egzystencji materialnej poprzez zastosowanie tajemnic narodzin, śmierci i zmartwychwstania. Ta doskonałość jest osiągnięciem magnum opus (łac. „Wielkie dzieło”).
- Astrologia, Hermes twierdzi, że Zoroaster odkrył tę część mądrości całego wszechświata, astrologię i nauczył jej człowieka. W myśli hermetycznej jest prawdopodobne, że ruchy planet mają znaczenie wykraczające poza prawa fizyki i faktycznie mają wartość metaforyczną jako symbole w umyśle Wszechświata, czyli Boga. Astrologia ma wpływ na Ziemię, ale nie dyktuje naszych działań, a mądrość zdobywa się, gdy wiemy, jakie są te wpływy i jak sobie z nimi radzić.
- Teurgia jako działanie bogów i według Apologii Giovanniego Pico della Mirandoli istnieją dwa różne rodzaje magii, całkowicie przeciwne względem siebie. Pierwszą z nich jest Goetia, czarna magia polegająca na sojuszu ze złymi duchami (tj. Demonami). Druga to Teurgia, boska magia polegająca na sojuszu z duchami boskimi (tj. Aniołami, archaniołami, bogami).
„Teurgia” oznacza „Nauka lub sztuka boskich dzieł” i jest praktycznym aspektem hermetycznej sztuki alchemii. Co więcej, alchemia jest postrzegana jako „klucz” do teurgii, której ostatecznym celem jest zjednoczenie się z wyższymi odpowiednikami, prowadzące do osiągnięcia Boskiej Świadomości. Tutaj możemy ewentualnie w zastępstwie lub dodatkowo przypisać odpowiednio Teozofię lub Kabałę.
Jak już wiemy pierwsza książka, która szczegółowo opisywała wróżbiarskie znaczenie kart tarota, została napisana przez francuskiego okultystę Etteilla w XVIII wieku. I choć nie istnieją żadne dowody na to, aby Etteilla powiązał tarota z Kabałą, to dość szybko zorientowano się, że jest wiele oryginalnych znaczeń nadanych kartom w Arkanach Małych, opisanych przez Etteillę, które pasują do wyrażeń opisujących sefirę w tekstach “Gates of Light: Sha’are Orah – Sacred Literature Series” opisanych przez Joseph Gikatilla (dostępny tutaj)
Ten centralny tekst mistycyzmu żydowskiego został napisany w trzynastowiecznej Hiszpanii, gdzie kwitła Kabała. Uważana za najbardziej wymowną pracę dotyczącą mistycznej Kabały, Bramy Światła dostarcza systematycznych i kompleksowych wyjaśnień Imion Boga i ich mistycznych zastosowań. Kabała przedstawia wyjątkową strategię intymności ze Stwórcą i nowe spojrzenie na Pismo Hebrajskie. Bramy Światła są podzielone na dziesięć części, po jednej dla każdej z sefir – każda jest „bramą światła”, przez którą można uzyskać dostęp do Boskości. Chociaż tekst ten został napisany w XIII wieku, dopiero w XVI wieku został przetłumaczony na łacinę, na długo przed przetłumaczeniem samego Zoharu. Tak więc chrześcijańscy okultyści, którzy chcieli studiować Kabałę, mieli dostęp do tych informacji.
Co świetnie wykorzystał to Éliphas Lévi Zahed, urodzony jako Alphonse Louis Constant, który był francuskim mędrcem, poetą i autorem ponad dwudziestu książek o magii, kabale, studiach alchemicznych i okultyzmie. To właśnie on:
- Jako pierwszy zasugerował, że I Mag (Bagatto) miał być przedstawiony w połączeniu z symbolami czterech kolorów.
- Zainspirowany przez de Gébelina, skojarzył alfabet hebrajski z atutami tarota i przypisał im system „starożytnych hebrajskich kabalistów”.
- Połączył dziesięć ponumerowanych kart w każdym kolorze z dziesięcioma sefirotami.
- Twierdził, że karty sądowe reprezentują etapy ludzkiego życia.
- Twierdził również, że cztery kolory reprezentowały Tetragram.
Warto tutaj zwrócić uwagę, że to wszystko działo się już 78 lat później po publikacjach i śmierci Etteilli. Lévi uważany za największego okultystę XIX wieku, w swoim dziele z 1861 „La clef des grands mystères” (Klucz do wielkich tajemnic) dokonuje połączenia tarota i kabały. Ciekawostką jest to, że choć z całą pewnością musiał znać dzieła wielkiego Etteilli, to jednak wraz z Gerardem Encausse i Paulem Marteau przyczynił się do spopularyzowania słynnej po dziś dzień talii kart: „Tarot de Marseille”. Talia ta służyła jako główny wpływ na talie tarota, które wyszły ze Złotego Świtu wraz z taliami stworzonymi przez Papusa i Wirtha.
Éliphas Lévi
Éliphas Lévi nie tylko rozwinął swój „okultyzm” jako bezpośrednią konsekwencję swoich idei socjalistycznych i neokatolickich, ale przez całe życie propagował realizację „prawdziwego socjalizmu”. Był francuskim mędrcem, poetą i autorem ponad dwudziestu książek o magii, kabale, studiach alchemicznych i okultyzmie. Uważany za największego okultystę XIX wieku, najpierw do 26 roku życia kontynuował karierę kościelną w Kościele katolickim, aż ze szczególnie wielką walką porzucił ścieżkę kapłańską. Dopiero znacznie później, w wieku 40 lat, zdobył wiedzę okultystyczną, stając się także magiem ceremonialnym. Z pewnością posiadał wiedzę o astrologii, to jednak można powiedzieć, że jako mag ceremonialny był specjalistą w wszelkiego rodzaju rytuałach i magicznych ceremoniach czerpiąc swoją wiedzę i umiejętności z Hermetycznej Kabały, magii enochiańskiej i magii różnych grymuary. Eliphas Lévi wymyślił pomysł napisania traktatu o magii ze swoim przyjacielem Bulwerem-Lyttonem, który ukazał się w 1855 roku pt. „Dogme et Rituel de la Haute Magie”. Miał głęboki wpływ na magię Hermetycznego Zakonu Złotego Brzasku, a później Aleistera Crowleya, i to głównie dzięki temu wpływowi Lévi został zapamiętany jako jeden z kluczowych założycieli odrodzenie magii w XX wieku.
Dopiero pod koniec lat osiemdziesiątych XIX wieku wizja Léviego dotycząca okultystycznego tarota zaczęła przynosić owoce, gdy jego idee okultystyczne zaczęły być głoszone przez różnych francuskich i angielskich okultystów. We Francji tajne stowarzyszenia, takie jak Francuskie Towarzystwo Teozoficzne (1884) i Kabalistyczny Zakon Krzyża Róży (1888), posłużyły jako zalążek dalszego rozwoju okultystycznego tarota we Francji. Pod koniec lat osiemdziesiątych XIX wieku, okultystyczny tarot nie tylko rozprzestrzenił się we Francji, ale także po raz pierwszy został przyjęty w anglojęzycznym świecie. W 1886 roku Arthur Edward Waite opublikował tłumaczenie „Dogme et Rituel de la Haute Magie” – The Mysteries of Magic Léviego i był to pierwszy znaczący artykuł na temat okultystycznego tarota, który został opublikowany w Anglii.
Jednak dopiero dzięki ustanowieniu Hermetycznego Zakonu Złotego Brzasku w 1888 r. okultystyczny tarot stał się narzędziem w anglojęzycznym świecie. Spośród trzech członków założycieli Złotego Świtu, dwóch, Samuel Liddell Mathers i William Wynn Westcott, opublikowało teksty dotyczące okultystycznego tarota jeszcze przed założeniem Zakonu. W Cypher Manuscript, który służył jako dokument założycielski Hermetic Order, tarot został wymieniony, zarówno w sposób rozumiany, jak i w formie oddzielnego eseju towarzyszącego rękopisowi. Ten esej miał służyć jako podstawa dla większości interpretacji tarota przez Złoty Brzask i jego bezpośrednich następców, w tym takich cech jak:
– umieszczenie Błazna/Głupca przed pozostałymi 21 atutami przy określaniu kabalistycznej zgodności arkanów wielkich z alfabetem hebrajskim
– przypisywanie odpowiedników alfabetu hebrajskiego ścieżkom w Drzewie Życia
– zamiana pozycji ósmego i jedenastego arkana (Sprawiedliwość i siła) i ponowne przypisanie kabalistycznych asocjacji planetarnych, aby zgadzały się ze zmienionymi atutami
Złoty Brzask dokonał także:
– przemianowania Batons i Coins na Wands/Buławy i Pentacles/Denary
– zamienili kolejność Króla i Rycerza między kartami dworskimi zmieniając im nazwy odpowiednio na Księcia i Króla
– zmienili Pazia na Księżniczkę
– przypisane każdej z kart sądowych też do litery Tetragrammatonu, łącząc w ten sposób obie karty sądowych i stroje do czterech klasycznych elementów
– skojarzył każdą z 36 kart w rankingu od 2 do 10 włącznie z jedną z 36 dekan astrologicznych
Pomimo wprowadzonych zmian, zakon hermetyczny nigdy nie wypuścił własnej talii tarota do użytku publicznego, zamiast tego wolał, aby członkowie tworzyli własne kopie talii zaprojektowanej przez Mathersa z grafiką jego żony, Moiny Mathers. Jednak wiele z tych wprowadzonych innowacji po raz pierwszy pojawiło się publicznie w dwóch wpływowych taliach tarota zaprojektowanych przez członków Zakonu: talii Rider-Waite-Smitha i talii Thota.
A. E. Waite był tym, który po raz pierwszy napisał o tarocie już w 1887 roku, w krótkim artykule w „Walford’s Antiquarian”, magazynie. Czasopismo to zostało zredagowane z nazwy przez G. W. Redway, ale w praktyce przez Arthura Machena, długoletniego przyjaciela Wite. Artykuł był zatytułowany „Tarot: Antyczna metoda wróżenia”, który Waite przedstawił jako „bardzo ciekawy i spektakularny sposób wróżenia przez karty o wyjątkowym charakterze”. Hipoteza, a nie alternatywna lub sekretna wersja przekazu z kart. A. Waite, to osobliwy katolicki mistyk i samozwańczy uczony, który miał kabalistyczne, alchemiczne i hermetyczne skłonności i nie interesował się wróżbiarstwem, znalazł się na krótki czas w małym eksperymencie – prawdopodobnie tylko z powodów komercyjnych. W międzyczasie przejdzie do wielu innych projektów i pozostawi tarota jako ciekawostkę. Wraz ze współpracą z Pamelą Colman Smith, która była również nazywana jako Pixie. Była brytyjską artystką, ilustratorką, pisarką, wydawcą i okultystką. Colman zilustrowała także ponad 20 książek, wykonała dwie kolekcje jamajskiego folkloru, zredagowała dwa magazyny i prowadziła Green Sheaf Press, prowadziła tzw. “małą prasę” skupiającą się na pisarkach.
Szybko okazuje się, że jako przełomowa publikacja tarota „Rider Waite” – Waite-Smith, talia wymagała reklamy i marketingu, a także napotkała problemy produkcyjne wymagające wycofania pierwszego wydruku. Pierwsze obrazy zaczęły pojawiać się w artykułach i książce, na krótko przed wejściem do talii. Te kilka zdjęć pokazuje, że Pamela prawdopodobnie pracowała na początku z czarno-białą wersją kart z piórem i tuszem – być może po naszkicowaniu ich ołówkiem. Pierwsze obrazy pokazują również kilka przykładów, w których wydrukowane karty zawierają elementy projektu, które nie są widoczne na pierwszych zdjęciach. Być może Pamela wysłała nieco niekompletne projekty, aby spełnić jeden termin, który następnie upłynął na czas druku. Cała talia była już ukończona w 1909 roku, lecz pierwsza publikacja odbyła się w grudniu 1909 roku przez wydawcę Williama Rider & Son of London.
Pierwszy nakład był bardzo limitowany i zawierał rewersy z wzorem róż i lilii. Znacznie większy nakład został wydrukowany w marcu 1910 r., Z kartami wyższej jakości i rewersem z „popękanego błota”. To wydanie, często określane jako deck/talia „A”, było publikowana od 1910 do 1920 r. Rider kontynuował publikowanie talii w różnych wydaniach do 1939 r., a następnie ponownie od 1971 do 1977 już po śmierci Waite i Smith. Wszystkie edycje Rider do 1939 r. Były dostępne z małym przewodnikiem napisanym przez AE Waite, zawierającym przegląd tradycji i historii kryjących się za kartami, teksty o interpretacjach i obszerne opisy ich symboli. Pierwsza wersja tego przewodnika została opublikowana w 1909 roku i nosiła tytuł „The Key to the Tarot”. Rok później wydano poprawioną wersję „The Pictorial Key to the Tarot”, która zawierała czarno-białe tablice wszystkich siedemdziesięciu ośmiu kart Smitha. Bliżej o szczegółach powstawania tej talii, o tym jak A. Waite naprowadzał i nadzorował prace na talią oraz co P. Smith inspirowało do kreowania obrazów zawartych kartach, w jaki sposób one powstawały, dowiecie się z książki pt: “Secrets of the Waite-Smith Tarot: The True Story of the World’s Most Popular Tarot” – Marcus Katz i Tali Goodwin. Niezależnie od tego, czy jesteś nowicjuszem w świecie tarota, czy doświadczonym czytelnikiem tarota, ta książka przyciągnie Cię do magicznego świata Arthura Waite’a i Pameli Colman Smith, którzy stworzyli niesamowite obrazy na talii kart Waite Smith.
A. E. Waite i P. C. Smith zostali poddani obszernej krytyce ze strony Aleister Crowley, który jak twierdził, miał mało czasu na „ciągłą pompatyczność” swoich „bzdurnych współczesnych”, ludzi szczególnie Waite’a. Opublikował nawet nekrolog dla Waite’a „Dead Waite”, zanim biedny Artur zmarł. W nim Crowley przedstawił Waite’a jako oszusta, cierpiącego na „przewlekłe zapalenie skóry” w swoim pisaniu, i kochającego zaciemniania rzeczy z innego powodu niż jego własna próżność w „pozornym średniowiecznym żargonie”. Crowley twierdzi, że nie może znieść nauki „Waitese”, języka uczuć i archaizmu. Z tych jego recenzji wynika, że praca Pameli była drugorzędna w stosunku do ataków na Waite. Ironiczne jest też to, że w późniejszych latach sam Crowley stworzył talię tarota w podobny sposób – z artystką-kobietą, a jednak trudno byłoby uznać ją za „surową” według własnych preferencji.
Aleister Crowley dopiero już po śmierci Artura Waite i Pameli Smith odważył się na zaprojektowanie własnej talii kart tarota. Pierwotnie zamierzał traktować to jako sześciomiesięczny projekt mający na celu aktualizację tradycyjnej obrazkowej symboliki tarota. Jednak ze względu na zwiększony zasięg projekt trwał ostatecznie pięć lat, między 1938 a 1943 rokiem, a obaj artyści A. Crowley i Lady Frieda Harris, zmarli przed publikacją w 1969 roku przez Ordo Templi Orientis.
Centralny dokument zawierający interpretacje Tarota Złotego Świtu, „Księga Thota”, został po raz pierwszy opublikowany otwarcie przez Aleistera Crowleya w jego okultystycznym czasopiśmie The Equinox w 1912 roku. Tom został później wydany niezależnie w 1944 roku. Ta książka opisuje filozofię i użycie kart z talii “Thoth Tarot” Aleistera Crowleya, zaprojektowanej i pomalowanej przez Lady Friedę Harris. “Thoth Tarot” stał się jedną z najlepiej sprzedających się i najpopularniejszych talii tarota na świecie. W tym momencie należy wyraźnie zaznaczyć, że tytuł tej książki może niektórych wprowadzać w zamieszanie.
“Księga Thota”
Na samym początku już wspominałam o księdze Thota i pomimo tego samego tytułu, jest to zupełnie coś innego niż „Księga Thota” – Crowleya. Ta pierwsza „Księga Thota”, to nazwa nadana wielu starożytnym egipskim tekstom, które rzekomo zostały napisane przez samego Thota, egipskiego boga pisma i wiedzy. Księga ta obejmuje wiele tekstów, o których istnieniu twierdzili starożytni autorzy, oraz jest magiczną księgą, która pojawia się w egipskim dziele fikcji. Egipcjanie przechowywali wiele tekstów na wiele tematów w „Domach życia”, bibliotekach znajdujących się w kompleksach świątynnych. Ponieważ Thot był bogiem wiedzy, wiele z tych tekstów zostało uznanych za jego dzieło. Egipski historyk Manethon powiedział, że Thot napisał 36 525 książek. Fikcyjna lub nie „Księga Thota” pojawia się w starożytnym egipskim opowiadaniu z okresu ptolemejskiego, znanym jako „Setne Khamwas i Naneferkaptah” lub „Setne I”. Mówi się, że książka napisana przez Thota zawiera dwa zaklęcia, z których jedno pozwala czytelnikowi zrozumieć mowę zwierząt, a drugie pozwala czytelnikowi dostrzec samych bogów. Zgodnie z historią, książka została pierwotnie ukryta na dnie Nilu w pobliżu Coptos , gdzie została zamknięta w szeregu pudeł strzeżonych przez węże. Egipski książę Neferkaptah walczył z wężami i odzyskał książkę, ale za karę za kradzież „Księgi Thota” bogowie zabili jego żonę Ahwere i syna Meriba. Neferkaptah popełnił samobójstwo i został pochowany wraz z książką. Pokolenia później główny bohater opowieści, Setne Khamwas (postać oparta na historycznym księciu Khaemwasecie), kradnie książkę z grobowca Neferkaptaha pomimo sprzeciwu ducha Neferkaptaha. Setne spotyka wtedy piękną kobietę, która uwodzi go, by zabił swoje dzieci i upokorzył się przed faraonem. Odkrywa, że ten epizod był iluzją stworzoną przez Neferkaptaha i w obawie przed dalszą zemstą Setne zwraca książkę do grobowca Neferkaptaha. Na prośbę Neferkaptaha Setne znajduje także ciała żony i syna Neferkaptaha i chowa je w grobie Neferkaptaha, który następnie zostaje zapieczętowany. Historia odzwierciedla egipskie przekonanie, że wiedza bogów nie jest przeznaczona dla ludzi.
Obecnie wraz z rozwojem wydawnictwa, niezliczona ilość utalentowanych artystów, malarzy, grafików, zdecydowała się na publikację własnych talii tarota przedstawiając ją według własnych artystycznych wizji starając się zachować jej okultystyczne znaczenie. Na rynku światowym powstało i nadal powstaje ogromna ilość nowych tematycznie talii tarota, dzięki temu mamy nieograniczoną możliwość wyboru odpowiedniej talii do naszych upodobań estetycznych. Dla początkujących polecam podstawę, talię – Rider – Waite – Smith.
Oprócz używania kart tarota w celach wróżebnych dla innych przez profesjonalnych kartomanów, tarot jest również szeroko stosowany jako narzędzie do poszukiwania osobistych porad i duchowego rozwoju. Praktycy często wierzą, że karty tarota mogą pomóc jednostce w odkrywaniu duchowej ścieżki. Ludzie, którzy używają tarota do osobistego wróżenia, mogą szukać wglądu w różne tematy, od kwestii zdrowotnych lub ekonomicznych do tego, co według nich byłoby dla nich najlepsze pod względem duchowym. Zatem sposób, w jaki praktykujący używają kart w odniesieniu do takich osobistych zapytań, zależy od różnych osobistych przekonań. Na przykład niektórzy użytkownicy tarota mogą wierzyć, że same karty w magiczny sposób dostarczają odpowiedzi, podczas gdy inni mogą wierzyć, że nadprzyrodzona siła lub mistyczna energia kieruje karty do układu. Alternatywnie, niektórzy praktykujący uważają, że karty tarota mogą być wykorzystywane jako narzędzie psychologiczne w oparciu o ich archetypowe obrazy, pomysł często przypisywany Carlowi Jungowi. Jung napisał: „Wydaje się również, że zestaw obrazków na kartach Tarota był dalekim potomkiem archetypów transformacji, pogląd, który został potwierdzony dla mnie w bardzo pouczającym wykładzie profesora Bernoulliego”. Podczas seminarium na temat aktywnej wyobraźni w 1933 roku Jung opisał symbolikę, którą widział w obrazach:
Super! pozdrawiam 🙂
Dziękuję bardzo 🙂